Tag: عکاسی خیابانی

پدرو لوئیس رائوتا، یکی از عکاسان با نفوذ و مهم قرن بیست و یک است. پدرو آرژانتینى است و 26 آوریل 1934 در يك خانواده کشاورز متولد شده است. در نوجوانى به عكاسى علاقمند شده و دوچرخه اى كه والدينش براى او خريده بودند را براى تهيه اولین دوربینش فروخت. او ابتدا براى امرار معاش عکس های پرسنلى هم مى گرفت و این همان جایی بود که الفبای عکاسی را یاد گرفت.

از او به مثابه یکی از مهمترین عکاسان در تمام دوران ياد شده و این مرهون استعداد خارق العاده ای بود که برای ثبت عكسهايى در لحظه ی قطعى داشت. تقریبا در همه پرتره های پدرو، می توان تمركز بر حالات روحى انسانها را به وضوح پیدا کرد چيزى که يافتنش در آثار دیگران سخت است.
هويت بصری عكسهاى او اغلب از ثبت یک موضوع دز پيش زمينه با نور روشن در مقابل یک پس زمینه تاریک شكل ميگيرد تا جايى كه به تدریج اين به سبک منحصر به فرد او تبدیل شد. به اتفاق تعدادى از عكسهاى پدرو لوئيس رائوتا را مى بينيم.

  

منبع: کانال سوشال لنز

والریو بیسپوری متولد سال 1971 در رم ایتالیا بعد از فارغ التحصیل شدن از رشته ادبیات تصمیم گرفت توجه اش را معطوف به هنر عکاسی نماید. از سال 2001 به عنوان گزارش گر حرفه ای با بسیاری از مجلات بین المللی و ایتالیایي همکاریش را از سر گرفت. در این میان می توان به مجلات L’Espresso, Il Venerdì, Internazionale, Le Mond, Stern اشاره کرد. والریو بیسپوری در آفریقا، آسیا و خاورمیانه کار گزارشگری انجام داده است، ولی اغلب فعالیت های وی معطوف به آمریکای لاتین می باشد و بیشتر از یک دهه را در بوینس آیرس زندگی کرده است. او 10 سال را صرف مجموعه‌ی عکس «انسِرادوس» نمود و در آن وضعیت زندگی 74 زندان در همه کشورهای قاره آمریکای جنوبی را با رویکرد انسان شناسی و روزنامه نگاری به اسم “واقعیت زندانیان” تصوير كرد. این مجموعه عکس در ویزا(نمایشگاه پرپینیان) در پالازو دل اسپوزیزیونی در رم ، در دانشگاه ژنو، در فستیفال بروز برلین (اکتبر 2014) و در مرکز اسناد برانکس نیویورک به نمایش گذاشته شد. در سال 2013 والري پروژه مهم دیگر عکاسی اش را بعد از 8 سال کار به اتمام رسانید که در آن به افشاگری در مورد نفوذ و اثرات ماده مخدر کم هزینه جدیدی به نام “پاکو” می پردازد، ماده اي كه منجر به کشته شدن یک نسل کامل از جوانان در حومه شهرهاي بزرگ آمریکای جنوبی شده است. کار بر روی “پاکو” در رم، میلان و استانبول (کاتولوگ منتشر شده توسط صلیب بین المللِ سبز) به نمایش گذاشته شده است. جوايز بین المللی متعددی به وی اهدا شده است که از این میان می توان به POY آمریکای لاتین 2011 (لوح تقدیر)؛ جایزه عکاسی جهانی سونی 2013 (اولین جایزه مسائل معاصر)؛ روز بین المللی ژاپن، جوایز عکاسی خبري POY 2013 و 2014 (دومین جایزه، ویرایش ویژگی های داستان و مجله)

والريو بيسپوري به مدت ده سال به آمریکای جنوبی سفر کرده و درون ۷۴ تا از اسفناک ترین و وحشتناک ترین زندان ها مجموعه عكس مستندی تهیه کرده است. کثافت، مریضی و مرگ در سرتاسر وجود خودش احساس کرده و بخاطر پوچی و عدم امید به زندگی زندانیان این زندان ، کارهایش را سیاه و سفید و کنتراست بالا ارایه کرده است.
او می گوید : با اینکه یکبار بزور میخواستند سرنگ آلوده ای به او در یکی از این سفرها تزریق کنند ، هیچ اظهار پشیمانی از انجام پروژه خود نمی کند. و این شرایط سخت را بها جان و دل پذیرفته و به کارش ایمان داشته است.
والريو در این راه چندین بار تهدید به مرگ با چاقو دشنه توسط زندانین شده و حتی یک بار گردن او را بشدت آسیب رسانده اند. اما با این همه سختی عکاسی کردن در آن شرایط را لذت بخش توصیف می کند.

والريو در مجموعه‌ی عکس «انسِرادوس» تلاش کرده تا مسئله افزایش جمعیت زندان و کمبود فضای کافی را از منظری انسانی به تصویر کشد. این تصاویر انبوه زندانیان را در سلول‌های کوچک نشان می‌دهند. حتی در برخی از موارد، لاشه جانوران هنوز در زندان مانده است. برای مثال، زمانی که بیسپوری قصد داشت وارد زندانی در برزیل شود، به او گفتند که باید از مقامات اجازه بگیرد، چرا که ورود به این زندان می‌تواند خطر مرگ را برای او در پی داشته باشد. در پرو اتفاقی تلخ برای او رخ داد. پس از ورود به زندانی در پرو، یک زندانی با سرنگ حاوی خون آلوده به او حمله کرد و یک زندانی ایتالیایی جانش را نجات داد. او واقعا نمی‌داند که چگونه این اتفاق افتاد. زندانی‌ها چندین بار کیسه‌های ادرار خود را حتی بر روی او پرتاب کردند، اما هیچ یک از این کارها مانع پروژه عکاسی او نشد. در اتفاقی جالب، زندانیان زندانی در آرژانتین از والریو تقاضا کردند که به زندان آن‌ها برود. مقامات اما این درخواست را به دلیل مسائل امنیتی رد کردند. سرانجام، والریو با مسئولیت خودش وارد زندان شد. 90 زندانی و او به تنهایی در زندان بودند و هر بلایی ممکن بود به سر او بیاید. اما اتفاقی نیفتاد. پس از انعکاس شرایط وخیم آن‌ها، عفو بین‌الملل خواستار پیگیری درخواست زندانیان شد و دولت آرژانتین اصلاحات لازم را انجام داد. بیسپوری می‌گوید: «عکاسی می‌تواند خیلی از چیزها را تغییر دهد.»

ترجمه بيوگرافي: صابر عباسي نسب
منبع: مجله عكاسي سوشال لنز