عباس كيارستمى در حاشيه يكى از نمايشگاههايش و در پاسخ به خبرنگارى كه دليل برپايى نمايشگاه عكس را از او مى پرسد مى گويد؛ «هر چيزى كه در فيلم مى شود گفت در عكس هم ميتوان گفت، تنها تفاوت اين هست كه توقع تماشاگر از عكس كمتر است، بنابراين جرات ما در عكس براى چيزى كه نشان مى دهيم بيشتر است.»
از نظر او مديوم عكس نه تنها قدرت كمترى از فيلم ندارد بلكه به جهت جسارتى كه از دست و پاگير نبودن كار عكاسى در عكاس وجود دارد، امكان بيان بيشترى هم به هنرمند مى دهد و دامنه آنچه عكس به ميان مى آورد به واسطه قدرتى كه دوربين عكاسى در ثبت لحظات فراهم مى كند، گسترده تر است.
حتى فراتر از اين جايى كه كيارستمى مى گويد «یک عکس به تنهایی می تواند مادر سینما باشد. این نقطه یی است که سینما از آن آغاز می شود،؛ یک عکس.» به چشم انداز بيكرانى اشاره دارد كه ايده پردازى در سينما را به عكس مرتبط مى كند و نقطه آغاز آن را جرقه اى مى داند كه جادوى يك عكس پديد آورده است.
كيارستمى جاي ديگرى هم درباره ارتباط عكاسى و سينما سخن گفته است “وقتی فیلم می‌سازم، فقط یک کارگردانم و زمانی‌ که عکس می‌گیرم، یک عکاس. تفاوت اين است كه برای مشخص شدن کیفیت یک فیلم واقعی باید حداقل ۳۰ سال از آن سپری شود اما تنها یک قطعه عکس می‌تواند از صدها گفتمان و هزاران تفسیر آن مهم‌تر باشد. اهميت عكس اين است.” با اين همه در عمل عكاسى از نظر او هميشه ملازم با سينما بود و عباس كيارستمى را هرگز در عكس هايش نميتوان به عنوان يك عكاس صِرف يافت. اما شايد مهمترين موضوع جايى باشد كه در فيلم هايش هم وضعيت را به همين ترتيب ببينيم به طوريكه به وضوح ملاحظات وسواس گونه يك عكاس را در قابهاى او ميتوان مشاهده كرد.
او در عكاسى هر چند از زبانى واحد و منحصر بخود برخوردار بود اما سبك مشخصى نداشت و عكس هاى او طيف وسيعى از فاين آرت تا عكاسى مستند اجتماعى را در بر مى گيرند. كيارستمى عكس هاى رنگى هم ثبت كرده است اما جايى كه به صراحت مى گويد ”
نجابت سياه و سفيد را بيشتر از عكاسى رنگى دوست دارم.” گرايش و علاقه شديد خود به عكاسى سياه سفيد را آشكار ساخته است.
به بهانه همين مطلب تعدادى از عكس هاى كيارستمى را براى انتشار در كانال سوشال لنز آماده كرده ايم كه تعدادى از آن ها بارِ نخست است كه منتشر مى شوند.