مجموعه عکس از Oded Wagenstein
پير شدن چه احساسي دارد؟ چه حسي دارد به طور كامل تنها شدن؟ چه حسي دارد وقتي بدنت به خودت خيانت ميكند؟ چه اتفاقي ميافتد وقتي اين دنيا را ترك ميكنيم؟ ” دنیایی که ما ترک میکنیم ” مجموعه عکس از یک پروژه شخصي در حال انجامي است كه من سعي کردم با استفاده از عكاسي بتوانم با بزرگترين ترسم -زمان- و ترسم از مردن مقابله كنم.
در سال ٢٠١٤ يك برخورد تصادفي من را هدايت كرد به ملاقات با افراد مسنی كه در يك مجتمع آپارتماني در شهر سینفوئگوس در كوباي مركزي زندگي ميكردند.اگرچه تقريبا شصت سال اختلاف سني فاصله بین ما بود ولي ما ارتباطی را ایجاد کردیم . من همه ساله چندين بار به ملاقتشان ميرفتم و در حمل خريدهایشان به انها كمك ميكردم،با هم سريال تماشا ميكرديم و عمدتا علیرغم مشكل زبان با هم صحبت ميكرديم.ما در مورد ترس هاي مشتركمان با هم حرف ميزديم همانطور كه در عكس شماره سه ميبينيد دلفين يك بار به من گفت:
“وقت زيادي براي عملی کردن رويا هایم و دیدن خیلی جاها باقی نمانده ،به زودي خواهم رفت و تنها خلایی از خود در بین دیوارها باقی خواهم گذاشت”.
همچنان كه زمان ميگذشت وقتي برمی گشتم آپارتمان ها راخالي میافتم ،بعضي از دوستانم این دنیا را ترک کرده بودند و تنها از انها چند تکه وسايل شخصي و ديوارهاي اتاق هایشان باقي مانده بود. آن ديوار ها تمامی زندگیشان را شاهد بودند :روابطشان،خانواده هایشان،روزهاي تولد , شادی و غمهایشان ,انها اکنون باقی مانده اند با تنهایی و خلایی در بین انها.
به زودي دولت در اين آپارتمان هاي خالي مستاجرهاي جديد اسکان خواهد داد. وسايل شخصي به جاي مانده از ساكنين قبلي جایگزین خواهند شد و ديوار ها رنگ جديد خواهند خورد و زندگي جديدی آغازخواهد شد هر چند در نهايت انها نیز لايه پوسته پوسته ديگری از رنگ بر روي دیوار خواهند شد.
بيشتر آدماي اين پروژه عکاسی ديگر زنده نيستند. امروز من به ضرورت نیاز به گرفتن عکس پرتره از انها پی بردم.من اميدوار بودم كه با استفاده از دوربينم و توانايي بالایش در انجماد زمان به من كمكم کند تا اونها رو به خاطر بسپارم. در نهايت من هم لايه اي از رنگ پوسته پوسته روي ديوار خواهم شد.
ترجمه: گلناز فرهمند
منبع: مجله عكاسي سوشال لنز
